| clary stolte | Clary Stolte: OPPERVLAKTE 1#1 - 1#8 (2005 - 2009) |
text (dutch)
recent work
blog
cv
links
contact
|
Dus laten we een kunstwerk serieus nemen en open tegemoet treden. Laten we beginnen bij wat de meest basale identiteit van een schilderij representeert; een wit monochroom. Witte schilderijen verschijnen al decennia geregeld in tentoonstellingen. We nemen als voorbeeld niet één, maar een serie; de serie Oppervlaktes. Meestal wordt het witte schilderij geïnterpreteerd als verwijzing naar een begin of eindpunt van de kunst. Maar kunnen we ook naar een wit schilderij kijken als een zelfstandig werk en niet als een conceptueel commentaar op de schilderkunst? Wat zijn de intrinsieke kwaliteiten van het werk en zijn die er wel? Als we aan kunstenaars denken komt meteen de naam van Robert Ryman naar boven, maar dat willen we niet, denken aan kunstenaars. Dan komt dat handschriftweer naar boven en al helemaal is dat het geval bij Ryman. Meer concreet pakken de zero kunstenaars uit de jaren zestig het aan. Wit heeft hier niet alleen de conceptuele betekenis (nul), maar het heeft ook een eigen kwaliteit; wit reflecteert alle kleuren en weerkaatst het licht in volle omvang. Deze eigenschap zou je intrinsiek kunnen noemen. In de serie Oppervlaktes is de toetreding van het licht zeker één van de kwaliteiten van het werk. Ogenschijnlijk gaat het hier om identieke helderwitte vierkante doeken. Nadere bestudering leert dat de doeken niet helemaal identiek zijn. Strijklicht verraadt een miniem verschil in oppervlaktestructuur en glans tussen de werken. Hoe glad de werken ook geschilderd zijn, er is zichtbaar een kwast gebruikt. Ook langs de randen is er een minimaal verschil. Pas als je ze oppakt (waar mag dat nog, een schilderij oppakken?) voel je het echter verschil; het ene canvas is veel zwaarder dan het andere. Het gewicht zit 'm niet in het spieraam of het doek, maar in de hoeveelhied verf. Waar het ene schilderij tientallen of misschien wel honderden laagjes verf bevat, is er bij een ander werk sprake van slechts enkele laagjes. Eenmaal een doek in je handen gehad, is het onmogelijk de werken nog als gelijk te beschouwen. De werken hebben een identiteit gekregen door ze aan te raken, vast te houden en te bestuderen. Je kunt stellen; iets is pas iets als het wordt waargenomen.In de serie Oppervlaktes gaat het om subtiele verschillen in gewicht, structuur en glans. Doordat er lang en in vele lagen aan de schilderijen is gewerkt, speelt op de achtergrond de consistentie en toewijding van de kunstenaar een rol. Zelfs als je niet weet wie het gemaakt heeft, het feit dat iemand de moeite heeft genomen maakt dat er toch een soort natuurkracht aan het werk is geweest. Het is niet zomaar iets, al dat werk. Jan Maarten Voskuil, catalogus Concrete Zaken / 2007 |